Laatste dag Sydney

Het verslag komt wat aan de late kant i.v.m. de voorstelling in het Opera House van vanavond. Daar later meer over.

Vandaag is onze laatste dag in Sydney. We vertrekken morgen naar de Blue Mountains.

Gisterenavond hebben we online kaarten gereserveerd voor de Sydney Tower. Online was nl 6 euro pp goedkoper en dat spreekt ons natuurlijk erg aan.
Vanmorgen was dan ook onze eerste excursie naar de hoge toren waar we een erg mooi uitzicht hadden over de stad. Het Opera House was niet goed te zien omdat er vanaf de toren een ander hoog gebouw voor stond.

Na het bezoek aan de toren zijn we gaan kijken waar precies het kantoor van Herz zit omdat er meer straten in Sydney zijn met de naam "William Street" en we wilde wel zeker zijn dat we de juiste hadden gekozen voor het ophalen van de auto. We weten nu waar we morgen heen moeten, we kunnen het lopen.

Vervolgens terug gelopen naar het hotel, wat spullen achter gelaten en daarna Chinatown bekeken. Op een overdekte markt hebben we wat T-shirts gekocht. Bij een chinees restaurant hebben we lekker gegeten.

In de middag hadden we een rondtoer binnen in het Opera House over de geschiedenis en de bouw van het gebouw. Erg leuk en interessant. Binnen mochten we in de hallen foto's maken, maar in de zalen niet. Dat hebben we dus ook niet gedaan, maar 's avonds voor het concert begon hebben we dat goed gemaakt. (stout, maar dat zijn we dan ook zo op z'n tijd)

Na de toer snel naar het hotel met de bus, douchen, wat brood naar binnen gewerkt en "nette" kleding aan, wat inhoud, geen korte broek maar een lange broek, verder veranderde er niets.

En dan de voorstelling. We hadden ons er veel van voorgesteld, maar vanaf het begin tot het einde vonden we er niets aan. Het was een soort combinatie van een opera en een musical. De muziek was rommelig, ongetwijfeld georganiseerd rommelig, maar wij vonden het niets. De zangers zongen uiteraard goed, zuiver, maar ondanks dat kon het ons niet boeien. In het begin vielen we in slaap, maar kort daarna konden we toch wakker blijven in de hoop dat de voorstelling zou keren.

Dat laatste deed het alleen toen de acteurs/zangers met ongeveer 2 meter lang witte stokken het toneel op kwamen en deze op een stapel op de grond legde. Ik draaide mijn hoofd om naar Jaap en zei: mikado. Het antwoord van Jaap was; Dit is dan ook het enige wat ik snap van het hele stuk.
Ik kreeg de slappe lach en dreigde niet meer op te houden. Net als nu ik het weer op schrijf krijg ik weer de slappe lach.

Gelukkig kon ik toch na een kwartiertje mijn lachen inhouden.

Het was een religieus stuk wat op zich niet erg is, maar we snapten er niets van. De lord waar over gesproken werd bleek niet de "Lord of the Fries" te zijn.

Al met al hebben we dus wel een grappige avond gehad, maar vragen ons wel af hoeveel mensen in de zaal het wel een mooie voorstelling vonden.

Er werd luidt geklapt, met name toen de acteurs het toneel verlieten, opvallend. Ook opvallend was niet de staande maar zittende ovatie. Ook geen toegift, vermoedelijk was de hint begrepen.

De foto's van vandaag komen morgen, het is nu te laat, we moeten naar bed om morgen weer fris links te kunnen rijden in een drukke stad.

Op naar morgen, naar de Blue Mountains